Δυο σταγόνες απ`την γουλιά που ξεχειλήσανε
και βρέξανε τα χείλη μου σαν πήγα να σε πιω
δυο μάτια που δεν άντεξαν , νυχτώσαν και δακρύσανε
κι η εικόνα σου που ακόμα θέλω μέσα της να μπω.
Κρατώ στη χούφτα μου το αγιασμένο χώμα απ`τη βροχή
κι ένας αέρας το δέρμα μου χαιδεύει τρυφερά
για μένα τόπος δεν υπάρχει δεν διαλέγω φυγή
κι αφήνομαι στα χέρια σου για πρώτη φορά.
Κάνω δυο βήματα μπροστά τα ίχνη σου να ακολουθήσω
την γαλήνια ύπαρξη σου να θωρώ
κάθε φορά προσεύχομαι στο σύμπαν να σε αντικρίσω
να σε βλέπω να έρχεσαι για λίγο να χαρώ.
Τραβώ πιο κει το κουφάρι μου απ`τα μίζερα και σπρώχνω
το χρόνο να μου δώσει τη στιγμή που αναζητώ
κουρνιάζω μες στην αγκαλιά σου την ανάσα μου και διώχνω
να αναπνεύσει από τα χείλη μου το πόσο σ`αγαπώ.
Και περιμένω σαν φύλακας απ`έξω απ`την αυλή σου
και στέλνω τον καπνό μου να σου πει πως είμαι εδώ
μήπως δω να ξεπροβάλει απ`το παράθυρο η μορφή σου
το χαμόγελο σου να με σώσει πριν πνιγώ.
Και στίβω τα σύννεφα να στάξουνε βροχή
περιμένω εδώ στα μέρη σου σαν άγρυπνος φρουρός
όλα ξεκίνησαν από μια καλημέρα ένα πρωι
κι η ομορφιά εγκαταστάθηκε δεν γίνετε αλλιώς.
Μα πες μου πως , σε ένα τραγούδι να μπορέσω
χιλιάδες λέξεις να αποδώσουν μια στιγμή
φοβάμαι τόσο μήπως δεν καταφέρω να χωρέσω
αυτό που νιώθω σε μια τόση δα ζωή.
Κι εσύ εκεί με την αθόρυβη σου επιμονή
σκυμμένη σε σελίδες σε χαρτιά και σημειώματα
στοιβάζεις την ασχήμια τους σε μια άλλη εποχή
του χρόνου το χωνί να στάξει ομορφιά κι αρώματα.
Εκείνη την ατόφια που την φέρνει η βροχή
και μυρίζει στις βεγγέρες μυρωδιά βασιλικού
δεν χρειάζεται να πείσει δεν φωνάζει να ακουστεί
είναι εκεί σε παρασέρνει σαν γλυκό του κουταλιού.
Στο γαλάζιο του ουρανού μα και στο άπειρο του νου
προσεύχομαι τις νύχτες πάντα αγέρωχη να στέκεις
στα πυκνά μαλλιά σου στέμμα του μελένιου σου κορμιού
να τυλίγομαι τριγύρω σου και αιώνια να με μπλέκεις.
Κι αν αντέχεις , θα συνεχίσω λίγο ακόμα
τώρα με βρήκες μπόσικο στο λιώμα και στο πιώμα
τα αλήθινα υπάρχουν και λέξεις δεν χρειάζονται
εσύ με ξέρεις , οι άλλοι τάζουν και φαντάζονται
Το δίκιο μου , το βλέμμα που καρφώνει
το σώμα που πονάει το κρυμμένο όνειρο μου
την αιχμηρή και βολική σιωπή που με λαβώνει
την τρέλα το γαμώτο μου και το παράπονο μου.
Αφήνω νηστικό αυτό που τρώει τα σωθικά μου
στη σιωπή μου απευθύνομαι για πρώτη φορά
ξεφτιλίζω τη βολή τους , φοράω τα καλά μου
απόψε χαμόγελα μου είναι όλα γιορτινά.
Τραγούδα μου , ψιθύρισε στο αυτί μου να σε νιώσω
το περίσσεμα σου ψάχνω και μια γωνιά στο πλάνο σου
παγώνει ο καιρός και ζεσταίνω μια αγάπη να σου δώσω
όπου κι αν πας να ρίχνεις κάτι απάνω σου.
και βρέξανε τα χείλη μου σαν πήγα να σε πιω
δυο μάτια που δεν άντεξαν , νυχτώσαν και δακρύσανε
κι η εικόνα σου που ακόμα θέλω μέσα της να μπω.
Κρατώ στη χούφτα μου το αγιασμένο χώμα απ`τη βροχή
κι ένας αέρας το δέρμα μου χαιδεύει τρυφερά
για μένα τόπος δεν υπάρχει δεν διαλέγω φυγή
κι αφήνομαι στα χέρια σου για πρώτη φορά.
Κάνω δυο βήματα μπροστά τα ίχνη σου να ακολουθήσω
την γαλήνια ύπαρξη σου να θωρώ
κάθε φορά προσεύχομαι στο σύμπαν να σε αντικρίσω
να σε βλέπω να έρχεσαι για λίγο να χαρώ.
Τραβώ πιο κει το κουφάρι μου απ`τα μίζερα και σπρώχνω
το χρόνο να μου δώσει τη στιγμή που αναζητώ
κουρνιάζω μες στην αγκαλιά σου την ανάσα μου και διώχνω
να αναπνεύσει από τα χείλη μου το πόσο σ`αγαπώ.
Και περιμένω σαν φύλακας απ`έξω απ`την αυλή σου
και στέλνω τον καπνό μου να σου πει πως είμαι εδώ
μήπως δω να ξεπροβάλει απ`το παράθυρο η μορφή σου
το χαμόγελο σου να με σώσει πριν πνιγώ.
Και στίβω τα σύννεφα να στάξουνε βροχή
περιμένω εδώ στα μέρη σου σαν άγρυπνος φρουρός
όλα ξεκίνησαν από μια καλημέρα ένα πρωι
κι η ομορφιά εγκαταστάθηκε δεν γίνετε αλλιώς.
Μα πες μου πως , σε ένα τραγούδι να μπορέσω
χιλιάδες λέξεις να αποδώσουν μια στιγμή
φοβάμαι τόσο μήπως δεν καταφέρω να χωρέσω
αυτό που νιώθω σε μια τόση δα ζωή.
Κι εσύ εκεί με την αθόρυβη σου επιμονή
σκυμμένη σε σελίδες σε χαρτιά και σημειώματα
στοιβάζεις την ασχήμια τους σε μια άλλη εποχή
του χρόνου το χωνί να στάξει ομορφιά κι αρώματα.
Εκείνη την ατόφια που την φέρνει η βροχή
και μυρίζει στις βεγγέρες μυρωδιά βασιλικού
δεν χρειάζεται να πείσει δεν φωνάζει να ακουστεί
είναι εκεί σε παρασέρνει σαν γλυκό του κουταλιού.
Στο γαλάζιο του ουρανού μα και στο άπειρο του νου
προσεύχομαι τις νύχτες πάντα αγέρωχη να στέκεις
στα πυκνά μαλλιά σου στέμμα του μελένιου σου κορμιού
να τυλίγομαι τριγύρω σου και αιώνια να με μπλέκεις.
Κι αν αντέχεις , θα συνεχίσω λίγο ακόμα
τώρα με βρήκες μπόσικο στο λιώμα και στο πιώμα
τα αλήθινα υπάρχουν και λέξεις δεν χρειάζονται
εσύ με ξέρεις , οι άλλοι τάζουν και φαντάζονται
Το δίκιο μου , το βλέμμα που καρφώνει
το σώμα που πονάει το κρυμμένο όνειρο μου
την αιχμηρή και βολική σιωπή που με λαβώνει
την τρέλα το γαμώτο μου και το παράπονο μου.
Αφήνω νηστικό αυτό που τρώει τα σωθικά μου
στη σιωπή μου απευθύνομαι για πρώτη φορά
ξεφτιλίζω τη βολή τους , φοράω τα καλά μου
απόψε χαμόγελα μου είναι όλα γιορτινά.
Τραγούδα μου , ψιθύρισε στο αυτί μου να σε νιώσω
το περίσσεμα σου ψάχνω και μια γωνιά στο πλάνο σου
παγώνει ο καιρός και ζεσταίνω μια αγάπη να σου δώσω
όπου κι αν πας να ρίχνεις κάτι απάνω σου.
