Μήπως αφήσω μια σελίδα κι ότι γράφω δεν τελειώσω
μήπως βγάλω απ`τη ψυχή μου το πιο κακό μου ψέμα
Το πιο τραγικό μου λάθος δεν το ξεπληρώσω
και με τιμωρήσεις με το πιο ψυχρό σου βλέμμα.
Μήπως κάτι υποσχεθώ αλλά δεν θα κάνω πράξη
μήπως φύγω , δεν ξέρω έστω λίγο αν με θυμάσαι
Μήπως φύγεις,το δάκρυ στην πληγή σου πάνω στάξει
κι η ματιά μου σε ακολουθεί για πάντα , όπου και να σαι.
Στο κεφάλι μου σε εξέλιξη είναι ο πόλεμος ακόμα
τα μάτια μου διψάνε να αντικρύσουν τα δικά σου
έχω βγει απο καιρό από τη μυστική κρυψώνα
και σε ψάχνω φτιάχνοντας στο μυαλό μου τη θωριά σου.
Ακουμπάω πάνω σε τοίχους , πασχίζω να σταθώ
στο σημείο που πονάς στρίβω κι άλλο το μαχαίρι
όλοι οι στοίχοι μου πήραν το δρόμο τους , μα εγώ είμαι εδώ
να περιμένω η Αγία Προσμονή κάτι να φέρει.
Στο μυαλό μου κηλίδες αίματος και ουρλιαχτά
κι οι ερινύες λυσασμένες για εκδίκηση διψάνε
το πρόσωπο τους δεν το βλέπω ακόμα καθαρά
όμως με δόντια κοφτερά τρώνε λαρύγγια και γελάνε.
Στο μυαλό μου κάνω πάρτυ , γλεντάω όταν κλαις
παρακαλάω να σέρνεσαι μπροστά μου με λυγμούς
Όταν θα ρχονται στα μούτρα σου όλες σου οι επιλογές
θα θυμάμαι που όταν στα λεγα ήμουν απ`τους γραφικούς.
Η αγάπη βγάζει νύχια κι απειλητικά ζυγώνει
ψάχνω απεγνωσμένα λόγους να χεις να με μισήσεις
στο μυαλό μου το παιδί ακόμα κλαίει κι ας μεγαλώνει
δεν το πείθεις , όσο κι αν θέλεις να το αγαπήσεις.
Στο μυαλό μου τα πίνω με το σάπιο το εγώ μου
και μισώ το κάθε τι , πάνω απ`όλα τη σκιά μου
φέρνω βόλτες γύρω γύρω απ`ότι νόμιζα δικό μου
το σκοτώνω ελπίζοντας να αναπνεύσει μακρυά μου.
Στο μυαλό μου τις ξήγες σου πανεύκολα επιστρέφω
κι όσο μου θυμίζεις ότι μ`αγαπάς εγώ ξερνάω
Δεν θα μάθεις τι με κάνει μέχρι τώρα και αντέχω
σαν άερας έξω από τις ενοχές σου θα γυρνάω.
Με τρομάζει ο θάνατος ,πότε και πως θα`ρθει
ποιος με τους στίχους μου θα βρει μια άκρη ποιος θα αναρωτιέται
μα το ότι πεθαίνω κάθε μέρα δεν με ανησυχεί
και δεν ειδα ούτε έναν για αυτό να στεναχωριέται.
Πάμε πάλι με την Άγια Μέθη μου κι αυτό το χάλι
σιγουριά κι αβεβαιότητα ένα τσιγάρο δρόμος
από λόγια , έχει πήξει το κεφάλι
η ψυχή μου σαν ανάκτορο και βασιλιάς ο πόνος.
Καρδιές και συναισθήματα κλειστά λόγω ανακαίνισης
οι άνθρωποι κλαίνε γλυκά , τρομακτικά γελούν
βλέπουν το τέλος της ζωής τους ,τούτης της παρένθεσης
σφυρίζουνε στο χρόνο τάχα πως αδιαφορούν.
Φυλαχτό μου , συντροφιά μου κρεμασμένο στο λαιμό μου
όνειρο μου μοιάζεις τώρα σανίδα από σχεδία
το μόνο που απέμεινε απ`το ναυάγιο μου
ρίχνει άγκυρα η ψυχή ,στο μυαλό μου τρικυμία
Τα τραγούδια μου η προίκα μου, το μόνο κεκτημένο
τέχνη μου σε πήρα σοβαρά , τη ζωή στα αστεία
ότι είμαι και δεν είμαι , στο μπράτσο κεντημένο
λες πως είσαι ζωντανός μα κάνεις τόση ησυχία.
