Βροχή πάνω στα φύλλα

Ήρθε η ωρα να σου γράψω κάτι μοναδικό
κάτι πιο σπουδαίο και πιο όμορφο από τα προηγούμενα
και λιγότερο όμορφο από τα επόμενα.
Σαν τις στιγμές ένα πράμα...
Θυμάμαι τον εαυτό μου σε εκείνο το παγκάκι
ζαλισμένος από τη μέθη του ερχομού σου και πληγωμένος από την απότομη παγωμένη φυγή σου.
Χειμώνιασε...Κι εγώ ψάχνω ακόμα να βρω εκείνο το μέρος που με είχα συναντήσει πρώτη φορά.
Ο ήχος της θάλασσας κι η ερημιά του σημείου που βρίσκομαι , συνθέτουν ένα γοητευτικό τοπίο.
Που θα μπορούσαμε άνετα να πρωταγωνιστούμε εμείς οι δύο...Αν ήσουν εδώ.
Όμως δεν είσαι εδώ κι ίσως να ναι καλύτερα έτσι.
Σταμάτησαν οι στιγμές από κοινού , πήρες το γκρίζο του δικού μου ουρανού
κι έτσι μονάχος μου πλέον , αφήνομαι αχόρταγα στην Άγια Αλήθεια της απροσδιόριστης αόριστης τέχνης μου.
Αν επιλέξεις να ξανάρθεις με άλλη μορφή ας είναι...

Αν θες μπορείς να με αγαπήσεις κι εσύ μόνο σε παρακαλώ κάν`το στιγμιαία και γρήγορα.
Πριν προλαβει να δηλητηριαστεί η αγάπη με εγωιστικές , μαλακισμένες προσδοκίες.
Δεν έχω άλλο χρόνο ξέρεις.Η ανόθευτη πλευρά του εαυτού μου με περιμένει
και πρέπει επιτέλους να την εμπιστευτώ.
Να σταματήσω να προσελκύω αυτό που κάθε φορά έχω ανάγκη
να σταματήσω να καλύπτω τα κενά μου ενσαρκώνοντας τα κάθε φορά στο πρόσωπο κάποιου....
Γενικώς να σταματήσω.
Πάγωσα βλέπεις και το μόνο που μου φτάνει είναι να παρακολουθώ την πτώση της βροχής πάνω στα φύλλα
και εκείνο τον απροσδιόριστο ερχομό της ελπίδας που ακόμα δεν γεννήθηκε.
Έτσι κι αλλιώς φοβάμαι...Φοβάμαι ότι κάποτε θα πάψεις να φοβάσαι και θα μείνω μόνος.
Αντιμέτωπος με μένα.