Σ`ένα τραγούδι κάποιοι λένε το πιο δύσκολο πράμα
είναι ο τίτλος του , και να κάνεις την αρχή
σαν τη γέννηση ενός μωρού παιδιού κι αυτό το θάμα
που ανοίγει τα ματάκια κι αντικρύζει τη ζωή.
Πες μου αν έμαθες τι γίνονται τα λόγια όταν ξεχνιούνται
ποιες ψυχές τα κουβαλάνε και δάκρυα τα χύνουν
πες μου οι άνθρωποι γιατί συνηθίσαν να μισιούνται
και μου μοιάζουν με κερία που αργοσβήνουν.
Πες μου πότε άκουσες για τελευταία φορά
φωνές από παιδιά έξω απ`το σπίτι σου να παίζουν
πότε ξάπλωσες στον ήλιο με το ταίρι σου αγκαλιά
χωρίς να δίνετε δεκάρα για το αν σας περιπαίζουν.
Πες μου μια επιλογή σου που ήτανε δική σου
πες μου πότε ένιωσες ότι είσαι εσύ πίσω απ`αυτή
πότε ζήτησες συγγνώμη μια φορά απ`το παιδί σου
και το άφησες να παίξει χωρίς φόβο στη βροχή.
Πες μου κάτι που φαντάστηκες , πες μου αν αναπνέεις
αν στο άδικο αισθάνθηκες ποτέ να αντισταθείς
αν σου φτάνει να σωθείς ή αν σου φτάνει να επιπλέεις
πες μου , ζεις για να υπάρχεις ή υπάρχεις για να ζεις ?
Πες μου πότε ήταν η τελευταία σου φορά
που κοντοστάθηκες ένα ηλιοβασίλεμα να δεις
πότε σε έναν μετανάστη χαμογέλασες μπροστά
και του έσφιξες το χέρι χωρίς να τον σιχαθείς.
Πότε τράβηξες την κουρτίνα του εγώ σου
να κοιτάξεις τι συμβαίνει και πιο πέρα από σένα
βάλ`τα με τον από πάνω κι όχι με τον διπλανό σου
τι άλλο να σου γράψω έχει στερέψει πια η πένα.
Αυτοί οι παράξενοι που βλέπεις να κοιμούνται στις στοές
δεν είναι εξωγήινοι αλλά ανθρώποι σαν εσένα
κι όσο σκέφτεσαι τη πάρτη σου και νιώθεις πως δεν φταις
αν σε βρει μην απορήσεις που δεν θα`χεις κανένα.
Κι αφού σε πυροβόλησα με στίχους κι ερωτήσεις
κάπου εδώ θα σε αφήσω θα σου αδειάσω τη γωνιά
μπορείς να ζήσεις όπως θες , φτάνει να θες να ζήσεις
μην ελπίζεις σε σωτήρες να φροντίσουνε γι αυτά.
Πες μου αν έμαθες τι γίνονται τα λόγια όταν ξεχνιούνται
ποιες ψυχές τα κουβαλάνε και δάκρυα τα χύνουν
πες μου οι άνθρωποι γιατί συνηθίσαν να μισιούνται
και μου μοιάζουν με κεριά που αργοσβήνουν.
Πες μου κάτι , πες μου δυο κουβέντες μόνο
ρώτα το χρόνο να σου πει πως να του προκαλέσω πόνο
πες μου , γιατί μας χώρισαν γιατί δεν αγαπάμε
γιατί κλαίμε μοναχά και δε γελάμε.
* Από τον προσωπικό μου δίσκο - Σαν κάφτρα στην πληγή -
