Ο Γιάννης Μίχας Νεονάκης ή αλλιώς Dave
γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1983 στην Αθήνα.
Μεγάλωσε και ζει μέχρι σήμερα στην ευρύτερη
περιοχή του Βύρωνα και στην ηλικία των 13
ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με την ραπ μουσική αλλά και
με την τέχνη του γραπτού λόγου.Είναι στιχουργός , ερμηνευτής και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος '' Φράξια'' ,
ένα από τα πιο βαθιά πολιτικοποιημένα και ανθρωποκεντρικά συγκροτήματα
της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής.

Έχει γράψει και ερμηνεύσει σχεδόν εξ ολοκλήρου
όλη την δισκογραφία των Φράξια
( 3 δίσκοι , 2 προσωπικοί , 1 συλλογή )
και διάφορες συμμετοχές σε άλλα projects και συνεργασίες.



Έχει εμφανιστεί ζωντανά σε πολλά σημεία της Αθήνας αλλά
και της επαρχίας με το συγκρότημα και έχει εκδόσει επίσης
κι ένα βιβλίο με στίχους αλλά και πεζό λόγο , με τίτλο :
''Έχω τον λόγο μου''... Επίσης ασχολείται με την αρθρογραφία

επί σειρά ετών σε διάφορα blogs και τοπικές ανεξάρτητες εφημερίδες.
Αυτό τον καιρό αρθρογραφεί στο site Τέταρτο.
Έχει συμμετάσχει ως ομιλητής μεταξύ άλλων σε αρκετές εκδηλώσεις για το πολιτικό τραγούδι
και την δυναμική του λόγου στην hip hop μουσική.

Θεωρείται από αρκετούς ως ένας σύγχρονος ποιητής της γενιάς του,αλλά και κινηματικός καλλιτέχνης με αιχμηρό , επικίνδυνο αλλά και βαθιά ρομαντικό στίχο ,
καθώς έχουν αναφερθεί σε αυτόν και το έργο του αξιόλογοι άνθρωποι από τον χώρο της δημοσιογραφίας , της ποίησης , και του ραδιοφώνου. Αυτή η ιστοσελίδα έχει σκοπό την καταγραφή του εργού του και περιέχει όλους τους στίχους που κυκλοφόρησε σε μουσική μορφή από το 2009 μέχρι σήμερα.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Ως πότε ?

Και εσύ ακόμα κοιτάζεις σαν αποβλακωμένος...Σου κλέβουν και τα τελευταία απομεινάρια της ελευθερίας σου,της αντίληψής σου και εσύ χάζεψες τελείως και αρκέστηκες απλά στο ηλίθιο και αυθαίρετο κοινωνικό `` γαμώτο``...Τα βάζεις με την τύχη σου,με τη ζωή σου,με τους φίλους σου,με τους μετανάστες με,με,με...Ποτέ όμως με αυτούς.Με αυτούς που ορίζουν με το έτσι θέλω την μοίρα και τη ζωή των ανθρώπων.Που ορίζουν και παραπλανούν την σκέψη του,την θέληση του,το μυαλό του,τις επιλογές του..Που σπέρνουν το φόβο για να θερίσουν αποδοχή,ύπνο και λήθαργο...Ξέμεινες παρέα με την κατάθλιψή σου,εγκλωβισμένος στον μίζερο και προβληματικό εαυτούλη σου να περιμένεις...Χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς...Και τελικά περνάνε οι μέρες,περνάνε τα χρόνια και η ζωούλα σου λιγοστεύει,τελειώνει...Και εσύ εκεί,το ίδιο βλάκας να αρκείσαι στο λιγότερο κακό,στο `` έτσι είναι τα πράγματα,τι να κάνουμε``...Να επιζητάς την διόρθωση,και όχι την ανατροπή..Μαθημένος σε μια συγκεκριμένη κατάσταση που από κούνια σου πέρασαν ενέσημα...Να μην φαντάζεσαι,να μην ονειρεύεσαι,να μην ελπίζεις,να μην ερωτεύεσαι,να μην διεκδικείς..Να τρέχεις μόνο να προλάβεις το άγνωστο...Να παραδίνεσαι στις ορέξεις του αφέντη σου που σε ρουφάει κάθε μέρα,στο βωμό της ανεργίας,στο βωμό του `` είσαι τυχερός που έχεις μια δουλίτσα και την κουτσοβγάζεις,οπότε σκάσε``...Ως πότε ?? Πότε θα σταματήσεις μόνο να αναπνέεις και θα αρχίσεις και να ζεις ? Πότε θα μιλήσεις ? Πότε θα συναντηθείς στον δρόμο ? Πότε θα κουβεντιάσεις ? Πότε θα φωνάξεις ? Πότε θα παλέψεις ? Ως πότε θα περιγράφεις το πρόβλημα ? Ερωτήματα και προβληματισμοί που ξέρω ότι σε κουράζουν.Έχω και άλλο ένα όμως έτσι,επειδή γουστάρω να σε κάνω να νιώθεις και λίγο άβολα...ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΕΞΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ??? Καλή χρονιά....