Από το μετερίζι

Βρίσκομαι ακόμα στο σημείο που κάποτε αποτελούσε 
το πιο επικίνδυνο μετερίζι για μας.Για μας τους άλλους,
που κάτι διαφορετικό φορούσε η ματιά μας, και που για την άθλια πλειοψηφία
ήμασταν στο περιθώριο και ποτέ στα καλά μας.
Για μας που ορκιστήκαμε με λύσσα σθεναρή ότι στο τέλος κι αν πέσουμε
πύρινη θράκα κι όχι στάχτη θα χει αφήσει η μιλιά μας.
Ποτέ δεν ήμασταν πολλοί κι όσοι το γιατί ρωτούσαν
ξέραμε πάντα πως θα λύγιζαν στην πρώτη πληγή.
Κι όσοι αντέχαν από μας φορεσιά κάναν το αίμα
και βάζαν πλάτη στο βοριά να μην κρυώνουν τα παιδιά.
Ζωστήκαμε με λέξεις αιχμηρές , νύχτες αμέτρητες
και με πίστη ιερή στο όνειρό μας , τις αφήσαμε να γλιστρήσουν σιγά σιγά
από τα ματωμένα μας χείλη.
Με πρόταγμα το δίκιο μας το ατσάλινο ,εκφραστές των πνιγμένων ουρλιαχτών
και κολασμένων αδυνάτων , βουτήξαμε με θάρρος το πιο επικίνδυνο και σπάνιο όπλο
το σφίξαμε στα πληγιασμένα χέρια μας , διατεθειμένοι να περάσουμε ξυστά
κάτω από τα συρματοπλέγματα της λήθης ,στέλνωντας σφαίρες από τη λάβα της ψυχής
στα μπαλκόνια της βολής και τα σαλόνια της απάθειας.
Μόνιμα λυσσασμένοι και φυσικά εκτεθιμένοι.

Επιστρέφω απόψε ρακένδυτος και λαβωμένος σε τούτο το σημείο
και δεν υπάρχει πλέον τίποτα εδώ.
Συντρίμμια από φωτεινά περιτιλύγματα και σάπια περιεχόμενα.
Ανήλικες εκδοχές σε ώριμες συσκευασίες , προδομένες προσδοκίες και όρκοι βουβοί και τσαλαπατημένοι.
Κοράκια και λυσασμένοι σκύλοι καραδοκούν να κατασπαράξουν ότι απέμεινε απ`το ακέραιο.
Αν υπήρξε ποτέ.
Κι εγώ εδώ , ακόμα όρθιος με όσες σφαίρες μου απέμειναν , θα στέκω περήφανος μέχρι το τέλος
να τους θυμίζει η ύπαρξη μου πόσο φτηνοί , δειλοί και άδειοι γινήκανε.
Ανάμεσα στο τίποτα και στο μηδέν στέλνω φωτιά και ένα μήνυμα...
Ότι από δω και πέρα οι χειρότεροι εχθροί μου
θα ναι οι πρώην φίλοι μου κι οι πρώην σύντροφοί μου...